– να έχουν επιδέσμους στους καρπούς, στους βραχίονες ή στους αστραγάλους, εκτός από την περίπτωση τραυματισμού και μετά από υπόδειξη του γιατρού.
Όπως στην πυγμαχία και το παγκράτιο έτσι και στην πάλη γινόταν κλήρωση με σκοπό να σχηματισθούν ζεύγη αθλητών. Όταν ο αριθμός των συμμετεχόντων ήταν περιττός ,τότε ένας κληρωνόταν να περάσει κατ’ ευθείαν στον τελικό χωρίς να παλέψει (έφεδρος).
Είχαν δικαίωμα να εφαρμόσουν λαβές της κεφαλής, του κορμού, των βραχιόνων, μπορούσαν να πιάσουν και τα πόδια του αντιπάλου όπως και σήμερα.
Η μορφή της πάλης αυτής αναδύθηκε από τις πανάρχαιες παραδόσεις και τα έθιμα των Ελλήνων και εξελίχθηκε στη ρωμαϊκή εποχή όπου απέκτησε θαυμαστές και ακόλουθους.
Υπάρχουν και λαβές που απλά δίνουν βαθμούς και όποιος υπερτερεί κερδίζει. Στην ελληνορωμαϊκή πάλη οι αθλητές αγωνίζονται μόνο μα τα χέρια για να ρίξουν τον αντίπαλο κάτω χωρίς χτύπημα. Σε αντίθεση με την ελευθέρα πάλη, στην ελληνορωμαϊκή απαγορεύονται τα χτυπήματα και τα κρατήματα κάτω από τη μέση, γενικότερα οι επιθέσεις κάτω από τη μέση, οι τρικλοποδιές.
Ντέρμπι μεταξύ Καλαμάτας και ΑΕΛ, πρεμιέρα για τον Καραλή στη Λωζάνη στις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας
Οι επιρροές της από την αρχαία Ελλάδα παραμένουν ισχυρές και το άθλημα εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα πιο συναρπαστικά και δοκιμασμένα στον χρόνο αθλήματα.
Τα οφέλη του περπατήματος μετά το φαγητό σύμφωνα με έρευνες
Anchored in historical athletic imagery, enriched through the armor motif, and echoed all through Scripture, the term summons each individual follower of Christ to vigilant, gospel-fueled resistance until the Lord’s triumph is totally discovered.
Οι αγώνες λάμβαναν χώρα στην παλαίστρα, έναν ανοιχτό χώρο που κάλυπταν με άμμο. Η άμμος προσέφερε προστασία στους παλαιστές και βελτίωνε την επιφάνεια για τις τεχνικές τους.
Κάθε παλαιστής θα πρέπει να φροντίσει να προμηθευτεί μόνος του αυτοκόλλητη ταινία για τα παπούτσια του που θα ελεγχθούν προτού ανέβει στο ταπί.
Οι παλαιστές στην όρθια θέση πρέπει να έλθουν σε επαφή ‘σώμα με σώμα’.
Με το σπρώξιμο αυτό ο πιο δυνατός αθλητής, ο πιο σωματώδης, κατάφερνε συνήθως να ανατρέψει τον άλλον εάν ήταν μικρόσωμος, γιατί ενώ έσπρωχνε με το κεφάλι συγχρόνως τραβούσε τα χέρια. Ο παλαιστής έπρεπε να μάθει πως θα αποκρούει τον αντίπαλο, πώς να αποφεύγει τις λαβές με «αντί λαβές».
Επειδή δεν υπήρχαν κατηγορίες βάρους, όπως συμβαίνει σήμερα, ο πιο σωματώδης παλαιστής μπορούσε να αγωνισθεί με τον πιο μικρόσωμο ,για αυτό και κατά κανόνα νικούσαν οι πιο μεγαλόσωμοι αθλητές. Η μεγάλη ποικιλία των λαβών και των τεχνασμάτων , read more έδιναν αρκετές πιθανότητες και στους μικρόσωμους αθλητές , ώστε οι έξυπνοι ,οι ευκίνητοι και άρτια γυμνασμένοι παλαιστές νικούσαν κάποτε και τους πιο μεγαλόσωμους.